,

Εγώ… φτου ξελευτερία!!!

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
Όταν ήμουν 13 χρόνων ήμουν ερωτευμένη με ένα αγόρι κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερο μου. Μου έλεγε πως είμαι όμορφη, αστεία και με έκανε να γελάω. Με θυμάμαι κολλημένη ώρες στο παράθυρο περιμένοντας να τον δω να περνάει απέξω. Του έγραφα γράμματα και την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ξόδεψα όλο το χαρτζιλίκι της βδομάδας για να του πάρω δώρο. Μου είπε ευχαριστώ και
“Όταν μεγαλώσεις είμαι σίγουρος πως θα κάψεις πολλές καρδιές.”
Αυτό με πλήγωσε. Ήταν μακρύς ο δρόμος για την ενηλικίωση και την εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας μου, να με θέλει όπως κ εγώ. Όταν έφτασα στα 18 και κοίταξα πίσω, κατάλαβα πόσο αστείο ήταν για εκείνον ο έρωτας που ένιωθα και πόσο υπέροχα ήταν τα δικά μου παιδικά ανιδιοτελή συναισθήματα που δυστυχώς δεν με ακολούθησαν στην μετέπειτα ζωή μου. Μέσα στα χρόνια με έπεισαν οι άνθρωποι και οι εμπειρίες μου, πως όλα είναι μια υποχθόνια συναλλαγή. Τα πήγα καλά στο πάρε δώσε, ώσπου μια μέρα συνειδητοποίησα πως ο χρόνος φεύγει ανεξέλεγκτα και δεν είχα ποτέ το χρόνο να κοιτάξω ξανά έξω από το παράθυρο κάποιον, που μόνο να αγαπώ.
Στην ηλικία που βρίσκομαι σήμερα, αποφάσισα να επιστρέψω στην παιδικότητα μου πάλι. Είναι πολύ εύκολο να σε πιστέψω ή να με ξεγελάσεις.
Εμείς αποφασίζουμε αν θέλουμε να βρισκόμαστε στην αγάπη ή στο κλουβί των πεποιθήσεων μας. Εγώ φτου ξελευτερία!!!
Σταυρούλα Ζάμπρα