,

Ερωτευμένοι όλου του κόσμου άντε στο διάλο…

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
Ερωτευμένοι όλου του κόσμου άντε στο διάλο, φώναξα καθώς πετούσα τα χρυσά γοβάκια μου στο πεζούλι.
Έξω φυσούσε. Αναρωτιόμουν, από ποια ουράνια πάλη τέτοιο φύσημα την ημέρα του πρώτου μου ραντεβού. Έδεσα τα μαλλιά μου σφιχτά, πολύ σφιχτά. Αν η καρδιά με παραπλανήσει, τουλάχιστον να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και όλα τα εμπόδια δεμένα.
Όλα τακτοποιημένα πάνω μου, στα όρια του λογικού που παραπλανάται από το παράλογο ή μιας ασυνήθιστης συναισθηματικής λογικής.
Φοβόμουν. Αυτή η λέξη θα μπορούσε να ακυρώσει όλη την παραπάνω φλυαρία μου.
Τα όρια, είναι για τους δειλούς. Με αυτή τη σκέψη ξέσπασε μέσα μου ολόκληρη η αλφάβητο. Χτυπούσαν τα φωνήεντα και τα σύμφωνα, πότε στο κεφάλι, πότε στα πόδια, πότε στην καρδιά μου.
Θα ήθελα να τον αναλύσω, να τον κατανοήσω…  Μόνο έτσι θα μπορέσω να ρίξω τη στάχτη του, στους γκρεμούς των κατεστραμένων ονείρων.
….με ακολουθούσε η αδιαμφισβήτητη τάση πως μου ανήκουν όλα εξ ολοκλήρου…
Η τροφή, όλων των σκελετωμένων ψυχών. Για λίγο.
Να μην μένετε, να μην ονειρεύεστε ποτέ με έναν άνθρωπο που δεν θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά για την ηθική σας. Ακόμα και αν η ηθική σας, είναι του πεζοδρομίου. Ποιος θα νοιάζεται μετά για την λίγο λερωμένη σου ποδιά καθώς προσπαθούσες να του φτιάξεις το αγαπημένο του κέικ;
Σταυρούλα Ζάμπρα