Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
Παιδί μου,
Χθες βράδυ άπλωσα τα ρούχα
της επιστροφής σου.
Δόξα το Θεό,
Πνέει ζωή ακόμα.
Μαγείρεψα στα γρήγορα
κάτι για σένα.
Άδειασα και το τασάκι
που είχες κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι.
Γύρνα δεν θα σε μαλώσω.
-Κοιμηθείτε θα αργήσω,
έχει καθυστέρηση ο θάνατος,
μου είπες.
Λίγη ζωή ακόμα.
Λίγη ελπίδα.
Ξημέρωσε και ακόμα να φανείς.
Λήγει η ελπίδα παιδί μου.
Στέγνωσαν τα ρούχα στο μπαλκόνι.
Άρχισαν οι μπόρες.
Θα τα πλένω…
…μέχρι να φανείς.
Το ξημέρωμα
-στον ύπνο μου-
ήρθες στο δωμάτιο και μου είπες:
-Μάνα μην ανησυχείς,
έφτασα!
Σταυρούλα Ζάμπρα