Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Όμορφος, τόσο όμορφος.

Είσαι τόσο όμορφος σου λέω.
Όμορφος.
Δεν χορταίνω να το λέω.
Όμορφος.
Πατάνε τα σύμφωνα και να φωνήεντα
σταθερά στην έλξη μου για εσένα.
Δεν το ομολογώ,
σε αφήνω,
σε κοιτάω,
σε προκαλώ.
Κοιτάς, χαμογελάς, γνωρίζεις
.. με προσκαλείς.
Όμορφος.
Απλησίαστος.
Όμορφος.
Μακριά χέρια, απαλά χέρια, σκληρά χέρια.
Σε πονάνε, σε τυλίγουν, σε ερεθίζουν.
Απειλητικά χέρια.
Όμορφος σου λέω, όμορφος.
Μέσα σου, έξω σου, δίπλα σου.
Θέλω να το φωνάξω παντού.
Όμορφος, μέσα στον μουντό μου κόσμο.
Σπάω τα ρολόγια, δεν υπάρχει χρόνος,
δεν υπάρχει σχέδιο, μόνο η μοίρα.
Την ορίζεις, αμφισβητώ.
Όμορφος, τόσο όμορφος.
Άγριος, σχεδόν παιδικός.
Όμορφος, σχεδόν ανεκπλήρωτος.
Όμορφος, σχεδόν αληθινός.
Όμορφος, τόσο όμορφος.
Χαρούμενος μέσα στη λύπη.
Δοτικός.
Όμορφος.
Πλανεμένος από τις θάλασσες.
Κουρασμένος απ’τις συνειδήσεις.
Όμορφος, τόσο όμορφος.
Έτοιμος για μια αρχή, προετοιμασμένος για ένα τέλος.
Ζεις τις αυταπάτες, πατάς τα πόδια σου στη γη.
Πως το κάνεις!
Όμορφος σαν παραμύθι.
Διψασμένος, διχασμένος, παντογνώστης,
αφελής, σίγουρος, μόνος, όμορφος, χορτασμένος.
Έτοιμος να δοθείς, δεν θα παραδοθείς.
Όμορφος, τόσο όμορφος.
Κλείνω τα μάτια, σιωπώ.
Εσύ ξέρεις ήδη, το τέλος, την αρχή, το φιλί.
Το δικό μας φιλί.
Μείνε κι άλλο, χειμώνας ακόμα βαρύς.
Εγώ εδώ, απέναντι σου, δίπλα σου, αναποφάσιστη.
Εσύ ξέρεις ήδη το άγγιγμα, την ηδονή.
Όμορφος, τόσο όμορφος.
Κάνει κρύο.
Τυλίγομαι με την ασχήμια του φόβου.
Εσύ γελάς, γνωρίζεις, χαϊδεύεις, δεν ζητάς.
Μόνος, τόσο μόνος και οι δύο μαζί.
Σε κοιτάω, σε γεύομαι, σε δέχομαι,
σε απελευθερώνω.
Γίνε εσύ.
Όλα τα “εσύ” μέσα σου.
Κάθε “εσύ”, άστο να γείρει μέσα μου να ξεκουραστεί.
Δεν σε κρίνω, σε δέχομαι, σε εμπιστεύομαι,
σου δίνομαι, σε θέλω.
Χάνομαι.
Αφέσου!
Σταυρούλα Ζάμπρα