Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
Ως έμβρυο
έπλεα στα βάθη
της πρωινής προοπτικής.
Γεννούσα το κέρδος
κάθε ξημέρωμα.
-αφηνόμουν-
Παιδάκι
στις κορφές
των χαμένων προσδοκιών
έβαζε τα χέρια του ο Θεός
στην ψυχή μου.
-συγχωρούσα-
Ενήλικη πια.
-γράφει η ταυτότητα-
Σταυροδρόμια.
Κενή από πιθανότητες.
Σήμερα καθώς κατέβαινα την Αχαρνών
-φθαρμένη-
μια στάλα βροχής
πήγε να με πνίξει.
Ένα χέρι με άρπαξε
-Σαν να’ τανε δικό μου-
επιστρέφοντας με,
στην εμβρυακή μου
συνείδηση.
Λύω από τα δεσμά.
Συνεχίζω να μεγαλώνω
-ανενόχλητη-
μόνη.
Σταυρούλα Ζάμπρα