Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Ονομάζομαι γυναίκα.
Μιλάω την γλώσσα
του εμβρύου που γεννώ.
Αμφισβητώ τα θεϊκά θαύματα,
προσεύχομαι στο θάρρος.

Βάζω στο φούρνο τις πατάτες,
σκουπίζω τα φύλλα στην αυλή,
Φιλάω το μέτωπο,
τα μάτια,
τα χείλη,
κι ύστερα τον λαιμό,
ξεμπλέκω για πάντα το ανείπωτο,
…για της ευημερία
της ανθρωπότητας.

Πλαστογραφώ τη δύναμη που χάνω,
ξαναγεννιέμαι κάθε αυγή.

Είμαι γυναίκα,
μάνα,
αδερφή.
Όπου χώμα,
πατρίδα που την θρέφω!

Σταυρούλα Ζάμπρα