Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Περπατώ ξυπόλητη στο δρόμο.
Διαχέομαι.
Ένας περαστικός με πλησιάζει:
-Τι ώρα είναι;
-Είναι νύχτα.
Μια εκπλήρωση περνάει δίπλα μου.
Τι λύτρωση,
να με ακουμπήσει.
Χτυπάει το τηλέφωνο:
-Λάθος κάνετε, δεν είμαι εγώ!
Ψάχνω στις τσέπες μου.
Άδεια από ταυτότητα.
Μαυροφορεμένες γυναίκες με παρατηρούν.
Άψυχο βλέμμα.
-Βιτρίνα είναι.
χάθηκα!
Ένα αστέρι πέφτει.
Το είδα καθαρά.
Καμία ευχή.
Τέλος.
Σταυρούλα Ζάμπρα