,

ΑΥΤΟ-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Περπατώ στην οδό Πορίνου,
κάτω από την Ακρόπολη.
Εργάτες ασφαλτόνουν
αδιάβατους δρόμους.

<<Άνοιξη, ανοίξου.>>
Γράφει μια ταμπέλα βιβλιοπωλείου.

Ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές,
σύμβουλοι ψυχικής υγείας.
Υποτάσσομαι στην τεχνική χαρά.

Δύο τσιγγανάκια παίζουν βιολιά.
-Τραγούδι είναι, χόρεψε!
-Βούλωσε το, μοιρολόι είναι!

Μια γυναίκα κρεμασμένη
από τα κάγκελα του πέμπτου
μας ακινητοποιεί.

Επιτάχυνα την επιθυμία,
μα δεν έκανα βήμα στη χαρά.
Και φαντάσου πέρασαν
χρόνια πολλά.
Ίσως και ώρες
που κοιτάζω να γεμίζει
λυγμούς το μπαλκόνι του πέμπτου.

Όλοι κλαίμε,
από δειλία.
-Ένα μπαμ θα μας λυτρώσει.

Συνέχισα την πορεία μου,
με ένα ξυλάκι παγωτό στο χέρι.
Στο δελτίο καιρού,
-μετά την είδηση του χαμού-,
είπαν πως αύριο,
στην οδό Πορίνου,
κάτω από την Ακρόπολη,
θα έχει καλοκαίρι.

Σταυρούλα Ζάμπρα